મારો પરિચય.

હેલો! હું અપેક્ષા. હાલ, સ્નાતક કક્ષાએ chemistry ( રસાયણવિજ્ઞાન) વિષય સાથે અભ્યાસ કરુ છું. મારા વિશે કંઈક કહુ તો, મને નવલકથાઓ, કવિતાઓ, ગઝલો વાંચવી, મ્યુઝિક સાંભળવુ, મિત્રો સાથે કોલેજ કેન્ટિનમાં બેસીને ગપ્પા મારવા, સારી સારી ફિલ્મો જોવી, રોજ સાંજે કાનમાં ઈયરફોન સાથે એકલા આંટો મારવા નીકળી જવું, ઘડીભર થોભીને સૂર્યને આથમતો અને વાદળોને રંગ બદલતાં જોવા, મનમાં જે કંઈ પણ વિચાર આવે તે બધા જ મારી ડાયરીને કહેવા, બસમાં બેસીને બારીમાંથી પાછળ છૂટી જતાં દશ્યોને નિહાળવા, મારા ફોન સાથે ટાઈમપાસ કરવો, ચા પીવી- વગેરે ખૂબ જ ગમે.

પોતાની જાતનું જો એક જ શબ્દમાં વર્ણન કરવાનું કહેવામાં આવે, તો સૌથી પહેલો શબ્દ મગજમાં આવે – મહત્વકાંક્ષી. જયારથી સમજણ આવી, ત્યારથી હંમેશા એક જ વિચાર મનમાં રમતો રહે છે- “આ દુનિયામાં આવ્યા છીએ, તો કંઈક કરીને જ જઈએ ને! 🙃” મારા 19 વર્ષના જીવનકાળ દરમિયાન હજુ સુધી એવું “કંઈક” કર્યુ નથી, પરંતુ તે માટેના પ્રયાસો ચાલુ છે.

કોઈ એક ચમત્કારિક ક્ષણે અહેસાસ થયો કે, વાંચવાનું તો ગમે છે, પણ લખવાનું’ય ખૂબ જ ગમે છે. વિચારોને કાગળ પર ઊતારીને અદ્ભૂત આનંદ આવે છે. નાની હતી ત્યારે પણ મારા મનપસંદ કાર્ટૂન કેરેક્ટર્સને અને આજુબાજુમાંથી પાત્રો લઈને વાર્તાઓ લખ્યાં કરતી. એ વાર્તાઓ તો અત્યારે ખબર નહિ કયાંય હશે, પણ મારું “પેશન – ગમતું કામ” મને મળી ગયું છે. અને બસ, લખવાનું ચાલુ કરી દીધું. એવું પણ નથી, કે વિચાર આવ્યો ને તરત જ અમલમાં મૂકયો છે, એ પહેલાં મારી સામે ઘણાંયે પશ્નો હતાં- મારું લખાણ લોકો સુધી કેવી રીતે પહોંચાડીશ? શું હું સારું લખી શકું છું? શું લોકોને વાંચવું ગમશે? વગેરે વગેરે. જયારે આ મૂંઝવણ મનમાં ચાલતી હતી, ત્યારે જ એક વાકય કયાંકથી વાંચવામાં આવ્યું, “The greatest satisfaction comes not from getting what one wants, but from working for it”

આ વાંચ્યા પછી થયું, હવે તો લખવું જ છે. પરીણામ જે આવશે તે જોયું જશે. ભવિષ્યમાં કોઈ સમયે અફસોસ ના થવો જોઈએ કે, મેં પ્રયત્ન પણ ન કર્યો. આજે ખૂબ જ ખુશ છું. કારણ કે, સ્વપ્ન તરફ પ્રથમ ડગલુ માંડી દીધું છે. આ સફર સુંદર બને, તે માટે હદયપૂર્વક પ્રયત્ન કરીશ અને અપેક્ષા છે, મુસાફરીની મજા જ એટલી આવે કે મંઝિલની રાહ જોવાનું ભૂલી જવ!!!!